ეს ჩვენი გვარის რიგით მე…მდენე სიამაყეა, რომელმაც ამაყად შემოაბიჯა თითო-თითო თათი ჩვენს სახლში. დარბის, დაგვდევს ჭკუაზე არაა.

ვინი იაკტერიერის ჯიშისაა და, როგორც გამოვარკვიე, ძალიან გამბედავია. აქვს გრძელი ცხვირი, უყვარს გაუთავებლად  სირბილი და ორმოების თხრა. ჯერ ორი თვისაა და მოცუცქნულია. თან აშკარად ეტყობა, რომ ჯერ ბავშვია და ცელქი

ამ ვიდეოში დედაჩემის შეცხადებას ნუ შეიმჩნევთ. არ უყვარს ძაღლი და სახლში – მით უმეტეს.



ვინაიდან და რადგანაც რამდენიმე დღეში თბილისს ვუბრუნდები, გადავწყვიტე, არ დამერღვია ჩვეული რიტუალი და კიდევ ერთხელ ავძვერი სახლის სახურავზე. ასე ვიქცევი ყოველთვის, როცა

• მარტო ყოფნა მსურს
• ჩამავალი მზის ყურება მენატრება
• თავისუფლების შეგრძნება მინდა
• ანდრეა ბოჩელის ხმით ტკბობა მსურს
• ქალაქს დიდი ხნით ვტოვებ

ყოველი შებინდებისას, უფრო სწორედ კი, როცა დასაძინებლად წასული მზე გულიანად დაამთქნარებს და გაწითლდება, ცაზე ულამაზესი პანორამა იშლება. ზამთრის ღრუბლიან ამინდშიც კი  შეიძლება, საინტერესო სანახაობას მოჰკრა თვალი. რამდენჯერმე, თებერვლის არდადეგებზე ქუთაისში დაბრუნებულს, თოვლიანი სახურავისათვის კიბე მიმდგამს ცივ ცაზე ლურჯი მელნის ლაქებად მიმოფანტული ღრუბლების სანახავად. სუსხიანი სილამაზე…. Continue reading →