მიტინგი, როგორც ეროვნული პოლიტიკის ნაწილი, ჩემთვის 2003 წლიდან დაიწყო. მაშინ მეგონა, რომ ათ წელიწადში ერთხელ ასეთი ჭინთვა ნორმალური იყო. “ვარდების რევოლუციის” მერე, როცა მიტინგები საქმის გარჩევა-გადაწყვეტის ერთადერთი და მთავარი საშუალება/გამოსავალი გახდა, გავაცნობიერე, რომ ქართველი ერი მიტინგებზე “შეჯდა”.