2015 წლის ბიაფიც დასრულდა. ფილმებიც მოვილიეთ, ნასტასიაც გავაცილეთ, ბლოგერები თავ-თავიანთ ადგილებში წაეხვეტნენ, მე კი ბათუმს შემოვრჩი, როგორც ბავშვი, რომელიც წამდაუწუმ უკან იხედება და რაღაც არ ეთმობა. ეს პოსტი არის ბლოგერის თვალით დანახულ ბთუმის საერთაშორისო საავტორო კინოფესტივალზე, რომელსაც წელს მეოთხედ ვეწვიე.

ყველაფერი 2012 წელს დაიწყო. ზუსტად ერთი კვირით ადრე მოვრჩი სამხედრო სამსახურს და ბლოგერებთან ერთად ბათუმში გამოვემგზავრე. მაშინ თბილისიდან ბათუმისკენ მატარებლით პირველად ვიმგზავრე. მახსოვს, მაშინ აუარება ბლოგერი ვიყავით და ზუსტად არც ვიცოდით, რას ითხოვდნენ ჩვენგან. სწორედ იმ წელს გავიცანი დიტო, 2012 წლის აღმოჩენილი სამეულიდან ერთ-ერთი. მას შემდეგ, ბიაფი ორ ადამიანთან ასოცირდება:

დიტოსა (რომელიც ბითლომანის ბაკენბარდებით მოგვევლინა)

და თამუნასთან (ასე იწრთობოდა დიდი სოციალური ფოტოგრაფი).

2012-2013 წლებში ვცხოვრობდით ვარდისფერ სახლში ჭაჭა თაუერთან ახლოს და იქაური ქაოსი, აურზაური, დილამდე ფილმების გარჩევა, ღადაობა და მეორე დილით გამოუძინებელი სახეებით ფილმებზე შესვლა ყველას გვერჩივნა. ეს იყო ბოჰემა, რომელიც თბილისში ვერაფრით შეიქმნება. თბილისში ვეკუთვნით ყველას, ხოლო ბათუმში – ერთმანეთს და ბიაფს.

2012 წელი.

ამ საღამოს “ცოცხების კადრების” შესახებ შევიტყეთ.

პირველად შევეხე მედუზას, თან რამხელას

შევხვდით დიდ თურქ რეჟისორს ნური ბილგე ჯეილანს.

შევხვდით დიდ ბელა ტარს.

ვიღაცას მაინც რომელიღაც ფილმზე გვეძინა.

ჩვენი ვარდიფერი სახლი ^^

2013

პირველად მივუახლოვდი, გავიცანი და მოვეფერე დელფინს. <3

თამუნამ გადაიღო მოკლემეტრაჟიანი დოკმენტური ფილმი დელფინების მწვრთნელზე.

მოვაწყე ჩემი ნახატების გამოფენა კაფე “პრესკაფესში” და შევხვდით ძალიან საინტერესო რეჟისორსა და ადამიანს – თინათინ გურჩიანს.

იმ დროს თმას ვიზრდიდი და დახურვის ცერემონიალზე რომ გავიშრე, თავის ნაცვლად, “ლეილა” შემრჩა ^^

ბიაფის დახურვაზე რობიმ და ქეთათომ იმღერეს “ყვავილების ქვეყანა – სექსი, სექსი, სექსი!” იქ უნდა ყოფილიყავით და რესტორნის მომღერლების სახეებზე გეკაიფათ. ^^

კინო

კინოოოო

ღამე – გართობა, ბოდიალი, თრობა (მე პას), საუბრები ყოფიერებაზე, ზღვა და მრავალი სხვა…

… და თამუნას მეორე მოკლემეტრაჟიანი ექსპრომტ – დოკუმენტური ფილმი “მეტაფიზიკური სუბლიმაცია” 

2014

დიტო ვერ წამოვიდა…

გავიცანი ყველაზე ჯიგარი ახალგაზრდა კინორეჟისორი გიორგი ვარსიმაშვილი.

კიდევ ერთი ხელოვანი აღმოვაჩინე – თამუნა კანდელაკი
შევხვდით დიდ ავთანდილ მახარაძეს.

გავიცანი ულამაზესი ლორელაი ანუ მსახიობი კატია მოლჩანოვა და ბევრი არია შევუსრულე <3

ბლოგერულადაც ბევრი ვიმაიმუნეთ. ამ დროს ნელ-ნელა თვალი და ხელი მობაილფოტოგრაფიისკენ გამექცა – თამუნას და თინას ფოტოგატაცებებმა ჩემზეც იმოქმედა. :3

2015

შემოგვიერთდა ლაშა, რომელმაც მოახერხა და თავისი პოსტით მთელი ბიაფი დაარეპორტებინა

წელს ზოგადად გაჭედვების ბიაფი იყო. გაჭედა ოთარ იოსელიამა.

გაჭედა ნასტასია კინსკიმ…

მაგრამ არ გაუჭედავს და ძალიან კარგად ისაუბრა ქალბატონმა ლანა ღოღობერიძემ.

გავიცანი “სიმინდის კუნძულის” “ბინადარი” გიორგი ოვაშვილი ^_^

ფესტივალი ნინო ქათამაძემ დახურა, ჩამოვიდა დარბაზში, შემამჩნია და იმპროვიზაციაში გამომიწვია. ცოტა ხანს ისტერიკა მჭირდა :))

ყოველივე ამის პარალელურად, უკვე ჩემ მიერ დაჟინებულ აპარტამენტში (სასტუმროზე უარი ვთქვით) ვიკრიბებოდით, ვიცინოდით, ვჩხუბობდით, ფილმებს ვარჩევდით, ვსვამდით, თავზე ვიჯვამდით (უნიტაზი ორჯერ გაგვეჭედა, მაგრამ ის ფიგურალურად დავწერე :დდ ) და  სახეს ვიხევდით…

ბარემ აქვე გადავუხდი მადლობას ფესტივალის ორგანიზატორებს, რომ მაჩუქეს ის, რაც არასდროს მქონია – ბოჰემა.

რომ მკითხოთ, ბიაფი რა არისო, აუცილებლად გიპასუხებთ, რომ ბიაფი ყველაფერია – დაწყებული ერთწლიანი მოლოდინით, გაგრძელებული ფილმებით, შეხვედრებით, ალაგ-ალაგ ზღვაში ცურვით, კინოს ყურებისას ყვინთაობით, ლეპტოპებით წანწალით, ფოტოებით, პოსტებით, ვიდეოებით, სიცილით, სკანდალით, კამათით, ჩხუბით, ზოგჯერ ცრემლებით, პატიებით, სასმელით, ღამის ბათუმში ხეტიალით, როცა, თავისუფლებას დანატრებულს, ჩამოღლილი თვალები ძილისთვის არ გემეტება. ერთი სიტყვით, ბიაფი არის ურთიერთობა.